święty

1. Święta racja, święta prawda; święte, złote słowa «niewątpliwa racja, prawda, słowa niewątpliwie wyrażające prawdę»: Czasy takie, że jeśli człowiek wyniesie cało głowę, to i tak już dosyć bogaty. – To prawda... – odpowiada zupełnie już zdezorientowany ojciec. – Święta racja! – przyznała natychmiast matka. H. Grynberg, Wojna. Kto nie ryzykuje ten nie ma. – Święte słowa. TV quiz 2001.

2. Święty gniew, święte oburzenie «wielki, słuszny gniew, ogromne, usprawiedliwione oburzenie»: Pani Liza, zapomniawszy, że sama łamała ręce nad powstaniem, zapłonęła świętym gniewem przeciw wszystkim, którzy nie walczyli i nie zginęli. H. Malewska, Apokryf. „Kompleks Pornoya” to świetna literacko i psychologicznie powieść o dzieciństwie, dojrzewaniu i infantylnej wciąż dorosłości, o przegryzaniu pępowiny między matką a synem. Wywołała święte oburzenie, ale czytali ją wszyscy (...). K. Kofta, Wychowanie.

Być świętszym od papieża zob. papież.

Dać komuś święty spokój zob. spokój 1.

Dla świętego spokoju zob. spokój 3.

Ktoś brudny, czarny jak święta ziemia, coś jak święta ziemia zob. ziemia 2.

Ktoś (jest) goły jak święty turecki zob. turecki 1.

Ktoś nie jest duchem świętym zob. duch 7.

Ktoś niewart, żeby go święta ziemia nosiła zob. nosić 1.

Mieć święty spokój zob. spokój 5.

Na święty nigdy zob. nigdy 2.

(O) święta naiwności zob. naiwność.

Patrzeć na kogoś, na coś, w kogoś, w coś, wpatrywać się w kogoś, w coś jak w święty obraz, obrazek zob. patrzeć 7.

Siki świętej Weroniki zob. siki.

Święta cierpliwość zob. cierpliwość.

Święta krowa zob. krowa 2.

Święta wojna zob. wojna 1.

Święte życie zob. życie 18.

Święty obowiązek zob. obowiązek.